Καλοκαίρι 2013. Ενα φιλόξενο και ανοιχτόκαρδο σπίτι στην Αίγινα. Πέντε φίλοι που συνυπάρχουν και ετοιμάζουν ένα κοινό καλλιτεχνικό εγχείρημα. Ενας γράφει τη μουσική, άλλος τους στίχους, δύο επεξεργάζονται εικαστικά τις εικόνες που θα συντροφεύουν τα τραγούδια και η πέμπτη, μαγειρεύει για όλους. Το καινούργιο cd της Δήμητρας Γαλάνη με τον στιχουργό Παρασκευά Καρασούλο και τον προφητικό τίτλο «Αλλιώς», δεν είναι μια –ακόμα– δισκογραφική δουλειά, αλλά ένα εγχειρίδιο ύπαρξης και δράσης στη δύσκολη εποχή μας. Δεν είναι η σαββοπουλική αίσθηση της «παρέας» τόσο της μόδας τη δεκαετία του ’80, αλλά το αναγκαίο «μαζί» σε μια περίοδο που όλα καταρρέουν. Και ξαναφτιάχνονται από διαφορετικές πρώτες ύλες. Δείχνει πως η συνεργασία, η συντονισμένη ανάσα που μπορούν να βρουν οι άνθρωποι παραμερίζοντας το εγώ τους, οδηγεί σε καινούργια ήθη, στην επιβίωση της δημιουργικότητας και στη δημιουργικότητα της επιβίωσης. Λόγος, μουσική, εικόνα.
Πριν από λίγες ημέρες, παρουσιάστηκαν στον Ιανό τα δεκατρία τραγούδια, τη μουσική των οποίων συνυπογράφει η Γαλάνη με τον Χρυσόστομο Μουράτογλου. Ταυτόχρονα στον εκθεσιακό χώρο του βιβλιοπωλείου εγκαινιάστηκε η έκθεση του ζωγράφου Ανδρέα Γεωργιάδη και της φωτογράφου Λίλας Σωτηρίου που έφτιαξαν έργα από κοινού, τα οποία εικονογραφούν την έκδοση της «Μικρής Αρκτου» που εμπεριέχει το cd. Δεν πρόκειται για επιζωγραφισμένες λήψεις αλλά για έναν εικαστικό διάλογο που έγινε με τη βοήθεια των ψηφιακών μέσων: «Είμαστε φίλοι με τη Λίλα πάνω από 20 χρόνια και παρατηρούσαμε στενά ο ένας τη δουλειά του άλλου. Το βλέμμα μας συχνά συντονιζόταν στα ίδια πράγματα, με έναν τρόπο μεταφυσικό», μας λέει ο Ανδρέας Γεωργιάδης. «Με αφορμή το “Αλλιώς” θελήσαμε να συνεργαστούμε πιο στενά και δοκιμάσαμε αρκετές προσεγγίσεις. Κλειστήκαμε όλοι στο σπίτι της Αίγινας. Η Δήμητρα με την κιθάρα της, ο Παρασκευάς με τους στίχους του και εμείς οι δυο με τους υπολογιστές μας. Ανακαλύψαμε ξαφνικά ότι αυτό που αναζητούσαμε ήρθε, όταν τα ζωγραφικά και φωτογραφικά έργα ζευγάρωσαν ψηφιακά και απέκτησαν άλλη διάσταση και οντότητα. Τα τοπία μου έμπλεξαν με τις φιγούρες της. Μας βοήθησε πολύ ο λόγος και η μουσική, για να βρούμε τη δική μας ισορροπία, μια συχνότητα επικοινωνίας. Κάθε φορά που κάποιος από όλους μας έκανε ένα βήμα μπροστά, φώναζε τους άλλους για να ζητήσει τη γνώμη τους. Μοιραστήκαμε τη χαρά της έμπνευσης και το τελικό αποτέλεσμα της παραγωγής. Ηταν μια αναπάντεχη όσμωση στο συναίσθημα, στη ροή, στην υγρασία των τραγουδιών» εξηγεί ο Γεωργιάδης, μιλώντας εκ μέρους και της Σωτηρίου, η οποία βρίσκεται στους Ολυμπιακούς του Σότσι ως συντονίστρια των χιλιάδων φωτογράφων που θα καλύψουν τους Αγώνες.
«Νομίζω ότι η σύμπνοια προέκυψε διότι μπήκε ο ένας μέσα στο απόθεμα των εικόνων που είχε ο άλλος, χωρίς φόβο, ανταγωνισμό ή οριοθετήσεις. Οι φωτογραφίες της κρατούν την αφήγηση, αλλά η γραμμικότητα σπάει από τη ζωγραφική, δημιουργώντας ένα καινούργιο βλέμμα στα πράγματα. Η συνεργασία αυτή είναι, με έναν τρόπο, θετική απόρροια των ανατροπών που έχουμε βιώσει τα τελευταία χρόνια. Η συνέργεια και η συλλογικότητα είναι μονόδρομος. Δεν ζούμε ένα κακό όνειρο από το οποίο θα ξυπνήσουμε ξαφνικά και όλα θα είναι όπως πριν. Σαν την ηλιοφάνεια μετά την καταιγίδα. Αντιθέτως ζούμε σε μια νέα, σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζεται μόνο αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας. Αυτό είναι το πνεύμα του “Αλλιώς”» λέει ο ζωγράφος. Η έκδοση της «Μικρής Αρκτου» είχε την επιμέλεια της γραφίστριας Στεφανίας Χαρσούλα, που συνέβαλε και εκείνη με τη σειρά της στο κοινό τελικό αποτέλεσμα.
Newsletter
Copyright © 2020 Andreas Georgiadis