Καθώς στεκόμουν μπροστά στη νέα σοδειά έργων του Ανδρέα Γεωργιάδη αναλογιζόμουν τι είναι αυτό που κάνει αυτήν την έκθεση να ξεχωρίζει. Δεν ήταν μόνο ο τρόπος που αντιδρούσα σωματικά στη θέαση των συνταρακτικών τοπίων που συγκροτούν την ενότητα «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο». Δεν ήταν, λοιπόν, μονάχα η βύθιση στον εαυτό και το σαλπάρισμα των αισθήσεων. Ηταν, παράλληλα, η ανάγκη να σταθεί κανείς με σεβασμό και απέναντι στην ιδέα και τον πνευματικό μόχθο.
Ηταν ένα σαββατιάτικο μεσημέρι, όταν τα βήματά μου με οδήγησαν στην αίθουσα τέχνης «24» της οδού Σπευσίππου 38. Εκλεισα πίσω την Αθήνα και τον βόμβο της μέρας και αφέθηκα στη φωτεινή σήραγγα μνήμης που είχε δημιουργήσει ο Ανδρέας Γεωργιάδης. Τα έργα του (εκθέτει 45 από μία μεγαλύτερη ενότητα) είναι όλα εμπνευσμένα από λογοτεχνικά κείμενα του 19ου αιώνα, δημιουργούν λίμνες μνήμης, τοπία ονείρων, μυρίζουν ατμό, υγρασία, χορτάρι, νερό ποταμίσιο, σκόνη από δημοσιά. Ο ίδιος θα μπορούσε να είχε βγει από μία σελίδα του Μπαλζάκ ή του Μοπασάν, ήταν τόσο αληθινός ο τρόπος που ανέλυε την έμπνευσή του. Κείμενο - κείμενο έπλεξε μία μυθική αφήγηση, με αποσπάσματα από τον Προυστ ή τον Λαμπεντούζα, τον Φλομπέρ, τον Σταντάλ και τον Ζολά, τον Ντάρελ και τον Τζόις.
Βαθιά σκαμμένη η γαλλική, κυρίως, λογοτεχνία σαν οργωμένο χωράφι, γέννησε τα έργα της έκθεσης. Δέντρα, ποτάμια, παιχνίδια φωτός, κορφές σπιτιών, σκιές ανθρώπων. Γεμίζεις ζωγραφική και μαζί πιάνεις τον εαυτό σου σε διαδικασία εσωτερικού «ξεφυλλίσματος» καθώς έργο-έργο πέφτει σαν σκηνή από τοπίο αναμνήσεων ξεχασμένων αναγνώσεων, σαν σελίδα από νεανικά διαβάσματα, σαν σκιρτήματα από βραδιές που ίσως μόνο να φαντάστηκες.
Τέτοια δύναμη μπορεί να επιτελέσει η ζωγραφική με τους βαθύτατους συνειδησιακούς συνειρμούς της, όταν ανακαλεί τις τέχνες (και τη λογοτεχνία αλλά και την ίδια την ιστορία της ζωγραφικής, καθώς, όχι σπάνια, διακρίνονται οι αναφορές στον Κουρμπέ ή στον Βαν Γκογκ). Η γαλλική επαρχία, το Saumur του Μπαλζάκ ή το Λονδίνο του Οσκαρ Ουάιλντ, ο βαθύς ή ο όψιμος 19ος αιώνας, αποκτούν αίφνης μία παράδοξη διαχρονικότητα και μεταβάλλονται σε τοπία οικεία και επίκαιρα.
Ο Ανδρέας Γεωργιάδης έχει δημιουργήσει μία έκθεση-έκπληξη, καθώς με την πράξη της ζωγραφικής του προχωράει στη διατύπωση ενός γαλήνιου μανιφέστου, που ακούγεται σαν ψίθυρος, σαν το γύρισμα μιας σελίδας, αλλά που στην ουσία ακούγεται με ένα δυνατό και υπόκωφο κρότο και μας ταρακουνάει από την ακινησία της εποχής.
Μας οδηγεί το βλέμμα και την καρδιά στα σημαντικά της ζωής, στις μικρές μεγάλες αλήθειες και στους παντοτινούς φόβους που οδηγούν στην ομορφιά. Είναι ένας οδηγός σε ένα λαβύρινθο ξεχασμένων αισθήσεων και ένας χάρτης μιας αυτοσχέδιας φαντασίας.
Newsletter
Copyright © 2020 Andreas Georgiadis